Η ευθύνη του ιατρού στο δικαιϊκό μας σύστημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την άσκηση της επαγγελματικής δραστηριότητάς του.

Ο ιατρός για πράξεις ή παραλείψεις του, που ανάγονται στην άσκηση του επαγγέλματός του, μπορεί να υπέχει ευθύνη αστική, ποινική, ή και πειθαρχική. Η αστική ευθύνη ταυτίζεται με την υποχρέωση του ιατρού προς καταβολή αποζημίωσης, όταν κατά την άσκηση της επαγγελματικής του δραστηριότητας προκαλεί ζημία σε ασθενή. Η ποινική ευθύνη του ιατρού επικεντρώνεται κυρίως στα αδικήματα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια και της σωματικής βλάβης από αμέλεια, που τυποποιούνται στα άρθρα 302 και 314 ΠΚ.

Η συνάντηση της ιατρικής με την νομική επιστήμη έχουν μερικές φορές δυσάρεστη αφετηρία αλλά και δυσάρεστη κατάληξη.

Τα αισθήματα ασθενών ή των συγγενών τους σε περίπτωση περιπλοκών της υγείας, η ψυχολογική άρνηση μπροστά στην είδηση του θανάτου οδηγούν συχνά, δίκαια ή άδικα, σε αναζήτηση ευθυνών, ειδικότερα στο πρόσωπο του ιατρού.

Οι υποθέσεις της ιατρικής αμέλειας ξεφεύγουν από την ύλη της λεγόμενης «Γενικής Δικηγορίας», δηλαδή είναι υποθέσεις που απαιτούν εμπειρία στο εν λόγω αντικείμενο και ειδικό χειρισμό, είτε ο δικηγόρος βρίσκεται στην πλευρά του ασθενούς, είτε βρίσκεται στην πλευρά του ιατρού.

Η επί εικοσιπέντε έτη επιτυχής ενασχόληση με το αντικείμενο της ιατρικής αμέλειας εγγυάται την διασφάλιση των συμφερόντων των εντολέων – πελατών μας.

Επειδή ο θεσμός της οικογένειας είναι ιδιαίτερα σημαντικός για το κοινωνικό σύνολο, το ίδιο το Σύνταγμα ανακηρύσσει την οικογένεια υπό την μορφή θεσμικής εγγύησης ως «θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους» μας και την θέτει υπό την προστασία του κράτους. Αντίστοιχη προστασία αναγνωρίζεται επίσης στο γάμο, την μητρότητα και την παιδική ηλικία, ενώ η οικογενειακή ζωή προστατεύεται και στο πλαίσιο της ανάπτυξης της προσωπικότητος.

Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης που διακηρύσσει ότι η οικογένεια ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας έχει δικαίωμα για κατάλληλη κοινωνική, νομική και οικονομική προστασία για να εξασφαλίσει την πλήρη ανάπτυξη της”. Επίσης η ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) προστατεύει την οικογενειακή ζωή ως σύνολο πραγματικών σχέσεων και δεσμών, στην οποία περιλαμβάνονται επιμέρους οικογενειακά δικαιώματα όπως π.χ. το δικαίωμα επικοινωνίας γονέα και τέκνου.

Το οικογενειακό δίκαιο ρυθμίζει τις οικογενειακές σχέσεις ήτοι την μνηστεία, τον γάμο, τις προσωπικές σχέσεις των συζύγων (έγγαμη συμβίωση, ρύθμιση θεμάτων του συζυγικού βίου, υποχρέωση για συμβολή στις οικογενειακές ανάγκες, θέματα προσωπικής κατάστασης των συζύγων, επώνυμο, κατοικία, ιθαγένεια συζύγων),τις περιουσιακές σχέσεις των συζύγων(περιουσιακή αυτοτέλεια των συζύγων, αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα), την κρίση του γάμου (διακοπή συμβίωσης, διατροφή μεταξύ συζύγων λόγω διακοπής της συμβίωσης, διαζύγιο, διατροφή των συζύγων μετά το διαζύγιο), ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, συγγένεια (τέκνα γεννημένα χωρίς γάμο, ιατρική υποβοήθηση και συγγένεια, σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων, διατροφή, δικαστική συμπαράσταση, ακούσια νοσηλεία και δικαστική επιμέλεια ξένων υποθέσεων).

Το κληρονομικό Δίκαιο είναι το τμήμα του αστικού δικαίου το οποίο ρυθμίζει τις συνέπειες που επιφέρει ο θάνατος ανθρώπου, στο σύνολο των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που είχε όσο ζούσε. Πιο συγκεκριμένα το κληρονομικό δίκαιο ρυθμίζει τη μεταβίβαση των περιουσιακών κυρίως σχέσεων ανθρώπου που πέθανε, του κληρονομούμενου, στα πρόσωπα που τον διαδέχονται ως φορέα των σχέσεων αυτών, στους κληρονόμους.

Ειδικότερα ρυθμίζονται:

Νομή, Κυριότητα, Γειτονικό Δίκαιο, Δουλείες πραγματικές, Επικαρπία και Οίκηση, Ενέχυρο, Υποθήκη, Διανομή, Οριζόντια Ιδιοκτησία.

Κατά τη διαδικασία των αυτοκινήτων δικάζονται όλες οι αξιώσεις αποζημιώσεως ή χρηματικής ικανοποιήσεως για ζημιές σε πρόσωπα ή πράγματα που προήλθαν από τη λειτουργία αυτοκινήτου. Με την ίδια διαδικασία δικάζονται και οι διαφορές μεταξύ ασφαλιστή και ασφαλιζόμενου που έχουν ως βάση ζημία που προήλθε από ασφαλισμένο αυτοκίνητο. Ο υπαίτιος υπέχει ποινικές ευθύνες για τις προκληθείσες σωματικές βλάβες ή τον επελθόντα θάνατο συνεπεία του τροχαίου ατυχήματος.

Κατά τις διατάξεις του αστικού δικαίου (άρθρα 914, 922, 300, 298 Α.Κ.), η ευθύνη για την αποκατάσταση της ζημίας του παθόντος από ατύχημα κατά την εκτέλεση της εργασίας, βαρύνει τον υπαίτιο εργοδότη (ο οποίος ευθύνεται και για το πταίσμα των προσώπων που χρησιμοποιεί), ή τον υπαίτιο τρίτο. Η ευθύνη του υποχρέου καλύπτει όλη την έκταση της ζημίας του παθόντος, δηλαδή τόσο τη θετική ζημία, όσο και το διαφυγόν κέρδος.

Εργατικό ατύχημα από βίαιο συμβάν αποτελεί και η νόσος του παθόντος που έχει ως συνέπεια την ανικανότητα για εργασία ή το θάνατό του, εφόσον οφείλεται σε αιφνίδια επενέργεια εξωτερικού αιτίου, που είναι άσχετο προς τη σύσταση του οργανισμού του παθόντα, αλλά συνδέεται προς την εργασία του, λόγω της εμφανίσεώς του κατά την εκτέλεση ή με αφορμή αυτής (Λ. Στυλιαvού Γ. Βλαστού/ «Ατομικό Εργατικό Δίκαιο»/ έκδοση 3'7/ τόμος ΙΙ, εκδόσεις Αvτ. Ν ΣάκκουΛα 1999/ ΑΠ 570/82/ ΕΕΝ 50/ 309/ ΕΕρvΔ 42/ 91/ ΑΠ 1322/82/ εεν 50/ 589/ ΕΑΕΔ 11 501 ΔΕΝ 39/ 232/ ΑΠ 1222/82/ ΝοΒ 31/ 1170).

Ανάλογα με την περίπτωση σε ένα εργατικό ατύχημα ο παθών ή οι συγγενείς του δύνανται να αξιώσουν την κάλυψη των εξόδων και των δαπανών Α' βοηθειών, τη νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επιδοτήσεις και αποζημιώσεις, πιθανές συντάξεις στους συγγενείς του θανόντα, χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης από τον τραυματισμό του εργαζόμενου ή λόγω ψυχικής οδύνης των συγγενών από το θάνατο του συγγενικού τους προσώπου.